Tekst nagrały Magdalena Lisowiec i Izabela Kraszewska, wstępny zapis – Agnieszka Piotrowska, weryfikacja zapisu i opracowanie – Zbigniew Greń.
W gru
dniu zaś chodziły M|ikołaje, a to m|usieli być sami
hłopi, p|a
hołcy, ni|eżionaci jesz’czie
hłopi i uni szie prz|ebierali za takich prz|ebierańców. Jeden był prz|ebrany z|a woj|oka, szieł n|a
prżodku pr
żi|ed nimi i p|r
żichodził d|o
hałupy i pytoł szie, czi p|usz’cziajóm Mikołaje, bo ni|e wszyndy p|uszczali M|ikoł|aje. Bo jak była mało izba, tóż’ tego, abo jak były małe dziecka, a boły sie, wr
ż|eszczały, tóż’ też ni. Ale tak tóż’ szie aj z placu potym do jednej izby, co była wielko, pozbiyrało n|a
łokoło, n|a ławe p|osziadali i p|usz’cziali te M|ikołaje. Na pr
żodku szieł tyn wojok, co sie pytoł, potym były, potym były dwa
mi¡edźwiedzie. Tóż to byli w k|ożuchach co na, n|a
rymby łobrócóne kożuchi, na lewóm stronym, ni, były obleczióne tu. To były miedźwiedzie. Potym były
debły, tóż czi mieli też k|ożuchi pr
ż|ewrócóne n|a rymby, a ty, a |
łod pasa mieli słómym. Kiejszi było tu..., mieli słómym, taki tego, i rogi mieli pr
żiprawióne, tóż’ sie,..., a na takich
lańcuhach jich
kludżili, a kludżiła
jich tak zwano
m¡edula, sie nazywała, to bół tak grubo
łobleczióny jede
yn
hłop, co bół taki gruby, szi|e
yroki, co ledwo wloz d|o
dźwieyrzich, tóż’
łón kludził tych debłów. No potym byli, byli
żi¡oczkowie, potym, bo to sie nazywali cziorni. Był też Cygón, Cygón mioł na tym, n|a takim p|atyku skurkym z jeża. Tóż’ zaś potym, wiycie, z|a tymi dżi|e
ywkami
ż’goł. I tóż kwiku było, ucziekały. Pote
ym był Żid też’, pote
ym byli czi C|ygóni, byli C|ygónka z C|ygóne
ym, a mieli takóm wielkóm kukłe
ym
uwitóm, nazywało sie to Ferusz’, tóż uni zaś zbiyrali dl|o tego F|erusia na jedzyni, a na
łodzieni, a to tak niby pytali tego, nó. Potym była jedna baba, to też był
hłop p|a
hołek przi|ebrany z|acziepiony n|a
klepocz’, jako chodziły baby. Chodziły z k|oszicz’kiem. Mioł tam suszione grusz’ki,
piecz’ki, aj cziasem groch, tóż zaś to dzieckóm rozdowoł. Bo
han kiejsi
b¡ómbónów, wiycie, ni|e było. No, a ludzie zaś też cosi, p|o pore
ym groszi
ch, tam
kierysi doł, no tóż, tóż to n|azbiyrali. To sie nazywali cziorni, a potym, a z|a nimi sz'li bioli, tóż to bół biskup,
p¡aterek i dwo ż|oczkowie, no.
Aj cziasem konia d|o izby
prz¡ikludzili, nó. (...) To byli z|ebrani p|a
hołcy wsziecy, ja, i dochtor też przi nich bół, tóż zaś badoł ludzi, a co kómu d|olego, a jako tego, no. A pote
ym zaś z|a nimi szieł biskup z p|aterkiem, tój zaś dziecka, czi sie umiy prz|eżiegnać, czi umiy
p¡orzykać, czi zaś tego... . Nó, tóż, tóż taki to były zwycziaj
e. (...) Nó, a potem n|a końcu, jak już pr
żeszli pr
ż|ez całóm
dzi¡edzinym, bo długo chodzili, tóż’ potym posz’li d|o Łujca. Tu tako karcz’ma nazywało sie D|o Łujca, Do Łujca Gazura, tam pote
ym mieli takóm tóm m|uzyke
ym, tam można uż pote
ym było iść potańcować i no. To było w grudniu.