Informator: Tomasz Wrona – urodzony w 1970 roku w Tychach, wykształcenie wyższe magisterskie, nauczyciel historii w gimnazjum w Mysłowicach.

Nagrała: Aleksandra Kowalewska. Spisała i opracowała: Monika Kresa. Weryfikacja: Halina Karaś.

Tag my zrobili. Z okolicy pozbierali my brycki, jakie ^łostały, sprawili my se nowe stroje i Edyta se dała uszyć czorno, jedwobno kiecka, bo musza wom pedzieć, że w naszej okolicy pannie młodo sła w cornych łochach do ślubu, do tego se sprawiła zielono zapaska, ftóro my ^łoba malowali w zielone szlajfy, winiec z merty zielo^unej zrobiła jij babka, także przyrychtowali my cały strój. Na naszym terynie tyn strój był corno-zielo^uny. Corny godoł, że to jest bardzo poważno uroczystość, nie ino żałobny to jest kolor, ale mężczyzno, chop do dzisioj się oblyko na czorno do ślubu na^ojczyⁿściej, chocioż się trafiajom tacy, co nie, a piyrwej baby u nos tyż sie tak oblykały, że czorno kiecka, czorno jakla abo oblycek i do tego zielo^uny kolor, zielo^uno zapaska, zielo^uny winiec mertowy, zielone szlajfki, ku tymu czyⁿsto oblykali chusta turecko, tako we wzory w arabeski to sie po polsku godo, a po nasze^ymu w ogórki. Zrobili my te^ysz pora starodawnych obrze^yndów, na przykłod wykupiny, kiedy się pon m(ł)ody wybroł pod dźwierza od pani młodej były zawarte, wyszeł starszyjszy drużba, przed chałpa, się pytoł, czego chca, my mu pedzieli, że przyjechali my po pani młodo, ale on nam pedzioł, że to tak łatwo ni ma, musiołek dać pinio^undze, dołek za mało, dostołech lalka, dołech wiyncyj dostołech staro baba, w końcu jak dołech tyle, wiela trza, to dostołech, dostołech ta, co trzeba. Potym było błogosławieństwo ^łojców, potym my bryczkami pojechali do kościoła, ale musza wam pedzieć, że tako staro ciotka oblykała moja dziołcha do ślubu i ^łona ją tak wyszkoliła, że jag my klynkli przed ^łontorzem, to ło raz czuja, że na moich nogach coś wylo^undowało, pacza, a to jej kiecka było ciepniynto na moje nogi, to po to, żeby mnom rzundzić, tak mi pedziała potem. Jag my wychodzili z kościoła to mi prasła kronflekiem w mój szczewik, to tyż po to, żeby nade^y mnom rzundzić, a wprzódy jag my włazili do kościoła, to jeszcze piyrszo się wcisła przedy mnie, żeby wlyźć do tygo kościoła próg przekrocyć, to tyż po to, żeby być zawsze piyrszo, zawsze, zawsze rzundzić, czy tak jest w naszym małżyństwie, ^łoba stosujemy zasada, że trza sie jakoś dogodać i ^łoba staromy się jedyn drugiemu uste^ympować, także jakoś tak po połowie kożdy z nas rzundzi. Potym my mieli wesele, pojechali my bryckom na sala, na weselu goście się piyknie bawili. Wesele było tag jak to na naszym tere^ynie zawsze dwa dni, na drugi dzień były poprawiny, piyrszy dzień był ino taki, taki zabawowy, ale bardziej poważny, był, był obrzyndowy, zakończył się ^łoczepinami. ^Łocepiny to som tako ciekawo rzecz, że pani modo mo zde^yjmowany winiec przez pana młodego, ale drużbowie nie pozwolajom go zdjunć i rogolkami, warzechami i innymi drzewiannymi takimi przyrzundami prali mnie po ryŋkach, to zresztom do dzisiaj sie to robi bardzo czyⁿsto, to nie jest takie ekstra nadzwyczajne, bo to jest zwyczaj tedy zachowoł się do terazka, no ji jak pon m(ł)ody zdjon pani młodej wionek, to potym została wyczepiono, czyli wywiązali jej chusta, tako czerwono, u naz nosili purpurka, to kobiyty zawsze, to jest ^łoznaka, że jest baba wydano, a nie wolno, no i muszo wom pedzieć, że tak to sie tyn pierwszy dzień skończył do dwanastej w nocy była, była ta urocystość ^łocepin, potem pojechali my do dom, na drugi dzień na ^łobiod my przyjechali na poprawiny i wtynczas były roztomaite zabawy, bo to tyż tak zwyczajowo jest, mietlorza tańcowali i takie roztomajte weselne zabawy, ftore som u nos bardzo popularne i bardzo ucieszne so^um. Ludzie się przewlykali za roztomajtych, co przychodzi na przykład chopy za baby przewlecone. Pana młodego przezywać, że je ostawił, tukej z brzuchem ^łostały, dziecko w dro^udze i tak dalij i tak dalij.