Dialekt małopolski - Lasowiacy | Dzieje wsi D±browica |
Izabela St±por | ||||||||||
Najprawdopodobniej nazwa miejscowo¶ci pochodzi od pól, które nazywały się „D±browy”, według opowiadań przekazywanych z pokolenia na pokolenia nie było wokoło żadnych wsi tylko moczary poro¶nięte olch±, brzezin± i wiklin±. Jak podaje Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego wydany w latach 1880-1897, D±browica – z ¦lęzakami, Kaczakami, Markami, Józefowem i Koniecpolami – była 100 lat temu wsi± złożon± z 343 domów i zamieszkiwana przez 1987 mieszkańców. Był to obszar dworski: gruntu ornego 904, ł±k i ogrodów 510, pastwisk 135, lasu 1522 metrów. Na terenie wsi funkcjonowała gorzelnia. Wła¶cicielem ziem był Feliks Bogusz. Do dzi¶ w centrum wsi zachowała się murowana kapliczka, nosz±ca datę 1913 roku, któr± wybudowano jako dowód podziękowania Matce Bożej Nieustaj±cej Pomocy za ocalenie, gdy w latach 1912-1913 wie¶ nawiedziła cholera. Do dzi¶ z dawnych czasów zachowały się drewniane kapliczki oraz nieliczne zagrody. Wie¶ D±browica należy do gminy, Miastem powiatowym jest Baranów Sandomierski. Pierwsze wzmianki o mie¶cie pochodz± z roku 1135 z czasów Bolesława Krzywoustego. Nazwa Baranów wywodzi się od hodowli baranów jaka od niepamiętnych czasów powadzili mieszkańcy osady. W ¶redniowieczu wybudowano tutaj gród obronny, a w 1354 roku Kazimierz Wielki nadał osadzie prawa miejskie. Miasto rozwijało się dzięki handlowi zbożem. Pod koniec XVI wieku w Baranowie Sandomierskim zaczęło rozwijać się rzemiosło szczególnie sukiennictwo, ku¶nierstwo oraz szewstwo. Około 1771 roku Baranowem władał hrabia Józef Potocki. Po wojnie przeprowadzono reformę roln±, w wyniku której zamek i ziemia przeszły na skarb państwa. |