Leksykon Samogłoska pochylona a w gwarach. Oprac. A. Krawczyk-Wieczorek na podstawie: Dejna 52.

Samogłoska pochylona a^u (á), inaczej ścieśniona, kontynuuje dawną samogłoskę długą a. Dawne a długie może w gwarach występować jako odrębny dźwięk (właśnie jako samogłoska pochylona) bądź utożsamiać się z a jasnym lub podwyższać artykulację do o. Samogłoska a^o pochylone (oznaczana na ogół w pracach dialektologicznych przez znak á) jako dźwięk pośredni między a i o (osobna głoska) występuje w różnych okolicach Małopolski, na północnej Lubelszczyźnie, Kurpiach, Mazurach: tra^ova, ga^oda^o, pra^owda, a także przed spółgłoskami nosowymi na Kociewiu i dalszym Mazowszu: skakámy. W Polsce południowej i środkowej a^o (á) utożsamiło się z o (ale bez labializacji) trowa, godo, copka, skokoł. Słyszy się tę wymowę wśród ludzi młodych nawet w miastach. Niekiedy w pozycji przed spółgłoskami nosowymi głoska ta zwęża się jeszcze bardziej, przyjmując barwę pośrednią między o oraz u lub nawet bliską u (pón, zómek = pan, zamek). Na bliższym Mazowszu á często ginie, zrównując się z a. Na zachodzie Polski (zachodnia Wielkopolska, północny Śląsk, Krajna, Bory Tucholskie) panuje wymowa dyftongiczna: taka^oł, tra^ołwa//tako^ł, tro^łwa = taka, trawa. Niekiedy dochodzi tu do osłabienia i zaniku niezgłoskotwórczego ł (koło Tucholi, na Krajnie), np. dzio^łd//dziod = dziad. Pochylonego a^o (á) nie znają gwary na pograniczu wschodnim (białoruskim i ukraińskim), czyli obejmujące obszar Pogranicza Małopolski wschodniego młodszego, Podlasia, Suwalszczyzny, gwary Mazowsza dalszego, ziemi lubawskiej i całego Kociewia, gdzie tak, jak w języku ogólnym występuje tylko a jasne. Zob. Samogłoski pochylone.