Urzecze, dawniej też Urzyce, to stara wieś z okresu wczesnego średniowiecza. Pierwsza pisana wzmianka o niej pochodzi z 1353 roku z dokumentu abpa Jarosława Bogorii z okazji lokacji wsi Bogoria.

Wieś od dawna należała do dóbr łowickich arcybiskupów gnieźnieńskich. Prawdopodobnie wraz z grupą innych wsi już w II połowie XI wieku z nadania Bolesława Śmiałego stała się własnością arcybiskupstwa. Wiadomo, że w roku 1460 Jan Odrowąż Sprowski, arcybiskup, na kapitule generalnej w Gnieźnie, nadał swemu krewnemu Dobkowi ze Sprowy Zyrawskiemu, kasztelanowi przemyskiemu, dożywocie na wsiach arcybiskupich Urzecze i Marzyce wraz z młynem w Urzeczu i dziesięcinami w Marzycach.

Na początku XVI wieś ta, należąca do parafii Sobota, dawała z łana kmieckiego dziesięcinę arcybiskupowi gnieźnieńskiemu. Według regestru poborowych powiatu orłowskiego z r. 1576 wieś Urzecze płaciła od 16 łanów, 1 zagrody, 3 kom., 5 karczem, 2 łanów sołtysich, propinatora, 1 rzeźnika, 1 młyna dziedzicznego o 4 kołach, 1 stępnego koła, 43 osadników.

W roku 1927 wieś liczyła 45 domów i 392 mieszkańców, a pod koniec XIX wieku – 53 domy i 451 mieszkańców. Powierzchnia wsi zaś wynosiła 1377 morgów. We wsi działała szkoła początkowa. Administracyjnie wieś należała wówczas do gminy Bąków (powiat łowicki).

Dane za:

http://www.gminazduny.pl

Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego, pod red. B. Chlebowskiego, Warszawa 1892, t. XII, s. 822.

Fot. Piotr Wysocki