Dialekt śląski - Śląsk południowy
Tekst gwarowy — Istebna 2
Zbigniew Greń   
Tekst nagrały Magdalena Lisowiec i Izabela Kraszewska, wstępny zapis – Jolanta Janusz, weryfikacja zapisu i opracowanie – Zbigniew Greń.

Informatorka: Anna Bury, ur. w 1926 roku w Istebnej. Ukończyła szkołę podstawową, a dalszą naukę przerwała wojna. Ponad 40 lat pracowała na poczcie. Rodzice byli miejscowi, matka – z Istebnej, ojciec z Jaworzynki, pracowali na roli. Mąż pochodził z okolic Istebnej.

Hodowla owiec





Na w
żimie, bo tóż’
ch¡owali g|azdowie łowce. Były s|ałaszie, bło…bo były wielki pola, co były jesz’czie ni|e tego, ni|ezorane,
ni¡ezasziote, ale p|astwiska były, ni. Były taki lesz’ne
wielki p|olany, tu n|a Złotem Groniu, nie było
wsziecko jesz’czie pole uprawne. Coszi uprawiali…. Wieync ludżie hł|odowali
kupa łowiec. No i robili
s¡ałaszie, bo n|a sałasziu był
gazda, był
łowczior i byli juhaszi, czi, co zaganiali ty łowce. No i tóż’
głospodarże se na }
wiosnym p|łoznaczili łowce, jak szie łowca |łokocziła, a miała młode, p|łoznaczili i tyn gazda ty łowce broł. I un se uż’ wsziecki ty łowce, wiela jich tam mioł, tr|zidzieści, szt|erdzieści czi pi|eyńdziesiónt, un ty łowce poz na sałasziu. A a każdy z tych gazdów, co ty łowce mieli na teym s|ałasziu muszioł jedeyn dżiyń płosłacz’ k|ogoszi z domu i n|a cały dżiyń tymu |łowcorżowi i tym j|uhasóm, tego, j|edzyni przyniyś, bo tóż’, cóż’ by, gdóż’ by mu tam
warziuł n|a sałasziu. Syr tam mieli,
żi¡ynczicyem, bo łoj… łowce d|oili, nó tóż’. Ale potym tym g|ospodarżóm d|owali tyn syr i tóm żi|yenczicym, no. Ale n|a cały dżiyń. Moja mama
sł¡użili |u takigo, jak byli jesz’czie
dżiywkom, |u takigo wi|elkigo gazdy, bo w dóma g|ospodarstwa też’ ni mieli. U wi|elkigo gazdy sł|użili, co mioł całóm dżi|elniceym jednóm, aż’ n|a Zło… z|a Złoty Gróń tam, a drugóm d|o Beskida tam ku tej
cesz’czie. No. I un mioł sw|ojigo
p¡ahołka, łoprócz’ tego jesz’czie mioł dr|ugigo n|ajyntego d|o
konich i mama byli jako dżiywka, już’ tako… do takich wiynkszich robót, ci|ynżiejszich i p|astyrka jesz’czie była k|u krowóm. To tela było, bo mieli kupa płola, ni. Też’ n|a tyn sałasz’
ch¡odzywali z tym j|edzynim. Wżiyni do
dzichetki na pleca, co już’ tam g|azdowie
n¡arychtowali i każ’dy dżiyń jedyn niós, coby tyn..., coby tam mieli co jesz’cz’. No. A potym, potym jak prziszła jesiyń, jak już’ były w|ypaszióne t|y pola, łónki, no tóż’ szie ty łowce d|u domu, każ’dy se
szieł i ty łowce sie
skl¡udzało d|u domu. Nó tóż’ wi|adomo p|rzez żimem ni|e chłowali tela łowiec, kiedy tam, no bo, już ni mieli zasz’ tam kupa, ale trzi, sz’tyry, piyńcz’, ni. No tóż’ płotym se łowce z|abijali, mieli miynso n|a
żimeym, a wełnym… wełnym
czichrali. To szie n|azywało… tak szie r|ozcióngało ty, bo… taki sóm ty… ty pyntka tej wełny, tóż’ to sie m|usziało fajnie rynkami, to szie nazywało czichracz’. Tóż’ my też’ jako dżiecka my uż’ aj szły, pomogały. Tóż’ w żimie mieli czi g|azdowie r|obłotem. Cz|ichrali tóm wełneym, baby to
prżyndły n|a kołowrotkach, coby były nitki, ni, płotem to n|a motowidle zm|otali. No i potym to niysz’li…. Był tkocz’. Też’ był tkocz’ tu, pod K|oniakowym i tam potym niysz’li tóm wełnym, ty p|rzyńdziónka szie to nazywało i tam robili.