Samogłoski pochylone, nazywane też ścieśnionymi lub zwężonymi, są to samogłoski e^i/y, o^u, a^o o zwężonej (czyli podwyższonej) artykulacji w stosunku do samogłosek jasnych e, o, a. Są one kontynuantami dawnych samogłosek długich e, o, a. Po zaniku iloczasu (przełom XV/XVI wieku) samogłoski długie (oprócz samogłosek wysokich i, y, u) uległy ścieśnieniu przy równoczesnym skróceniu czasu artykulacji. W języku ogólnopolskim samogłoski pochylone zaginęły (XVIII-XIX wiek), utożsamiając się a^o, e^i/y (oznaczane á, é) z odpowiadającymi im jasnymi samogłoskami a, e, a pochylone o^u po podwyższeniu artykulacji zidentyfikowało się z u (pozostał znak ortograficzny ó). W gwarach kontynuanty samogłosek pochylonych różne od kontynuantów samogłosek jasnych utrzymały się do czasów współczesnych. Zob. Samogłoska pochylona a^u (á),  Samogłoska pochylona e^i/y (é), Samogłoska pochylona o^u (ó). Zob. też: Kontynuanty dawnego a długiego, Kontynuanty dawnego e długiego, Kontynuanty dawnego o długiego.