Na zmianę artykulacji samogłosek może wpływać sąsiedztwo spółgłosek sonornych. Samogłoski ulegają wówczas albo rozszerzeniu artykulacyjnemu (samogłoski wysokie i / y, u oraz samogłoski średnie), albo zwężeniu artykulacji, czyli podwyższeniu (ścieśnieniu). Dotyczy to tylko samogłosek średnich e, o, ę, ą oraz samogłoski niskiej a. Np. samogłoska o przed spółgłoskami nosowymi może ulegać nieznacznemu zwężeniu i cofnięciu do o^uN, por. ko^unia, fro^uńcie, to^une, stro^uny, bro^unach, połozo^una, konio^um, a nawet stać się głoską maksymalnie zwężoną i cofniętą do óN (w wymowie uN), por. óny, ^łogón, kómpania, bizón, kónia. Sporadycznie mogą pojawiać się ścieśnienia także przed spółgłoską r w wyrazach pochodzenia obcego, por. doktór, dyrektór // dokto^ur, dyrekto^ur. Zob. Samogłoski przed spółgłoskami nosowymi, Samogłoski przed spółgłoskami półotwartymi ustnymi, Zmiany barwy samogłosek przed spółgłoskami półotwartymi.