Prejotacja (pre‑ z łac. prae ‘przed, najpierw’ + jota). Prejotacja to poprzedzenie samogłosek w nagłosie j niezgłoskotwórczym: ^jile, ^Jewa, ^janioł = ile, Ewa, anioł. Prejotacja najczęściej dotyczy samogłoski i-, która jest wymawiana jako ji-, np. ^jigła, ^jindycka, ^jinnych, ^jigliwie, ^jimbryk, ^jindor, jich = igła, indyczka, innych, igliwie, imbryk, indor, ich. Grupa ji- przed spółgłoską nosową bardzo często przechodzi w je-, por. jendyk, jendyki, jendor, jendycka. Znacznie rzadziej prejotacji ulega nagłosowe e-, a-, np. ^jagrest, ^jakurat, ^jakuratnie; zmiana dotyczy niektórych wyrazów, przede wszystkim imion osobowych, np. ^JEwa, ^JAdam. Prejotacja nagłosowych e-, a- jest zjawiskiem zanikającym, reliktem dawnej tendencji do unikania nagłosu samogłoskowego. Zob. Spółgłoski protetyczne.