Gwara Wielkopolski wschodniej, którą reprezentuje badana wieś Spławie, należy do dialektu wielkopolskiego, a precyzyjniej do jego południowo-wschodniej części. Jest to już pogranicze Kujaw.
Zgodnie z dwiema podstawowymi cechami dialektu wielkopolskiego omawiana gwara to gwara
niemazurząca (wymowa typu: wiynkszy
) =większy z udźwięczniającą fonetyką międzywyrazową (np. szeź arów = sześć arów) (zob.
Samogłoski pochylonee a o ulegają jeszcze ścieśnieniu i są wymawiane jako: i/y (siywnik
zam. siewnik), o (pora zam. para), ó (jednygu
zam. jednego).
Ścieśnieniu ulegają także samogłoski nosowe ą ę , których artykulacja poza tym jest rozsunięta zarówno w środku wyrazu (głymboko zam. głęboko, ciynżko zam. ciężko, podłónczali
zam. podłączali, mónż
zam. mąż), jak i na końcu wyrazu (sómzam. są) (zob.
Barwę samogłosek mogą zmieniać także spółgłoski nosowe (n m ń). Wtedy a o e brzmią jak samogłoski ścieśnione: o/ó ói/y, np. momy/móm zam. mamy/mam, kónny
zam. konny, siedym
zam. siedem (zob.
grup spółgłoskowych pojawiają się upodobnienia pod względem miejsca artykulacji: młoczszo
zam. młodsza, i uproszczenia grup spółgłoskowych: czeba
zam. trzeba lub czszeba, pado zam. powiada
Regularnie upraszczana jest grupa -ższ- w formach stopnia wyższego przymiotników: wyszy
zam. wyższy;
ł interwokaliczne (między dwoma samogłoskami) może być wymawiane słabiej lub nawet pomijane w wymowie (zwłaszcza w formach czasu przeszłego): osiwiaa
zam. osiwiała;
Połączenie -chrz- często realizowane jest jako -krz-: krzan zam. chrzan, krześniak zam. chrześniak. Natomiast połączenie -pch- często realizowane jest jako -pk-: pkać zam. pchać (zob.
formy bezokolicznikowe mielić i pielić powstałe na skutek wyrównań do form czasu teraźniejszego (bo: mielę, mielisz) zamiast literackich mleć i pleć (zob. Wyrównania tematów fleksyjnych w dialektach);
–ej w miejsce ogpol. –aj w formach rozkaźnika, np. dej zam. daj, sprzóntej zam. sprzątaj; zmiany te zresztą zachodzą nie tylko w formach rozkaźników, lecz i w innych wyrazach z cząstką -aj, np. tutej
zam. tutaj (zob.