Cecylia Sandrzyk Cecylia Sandrzyk

Informatorka: Cecylia Sandrzyk, zamieszka³a w Jab³once, gmina Jab³onka; urodzona w 1929 roku w Jab³once; rodzice i m±¿ równie¿ urodzili siê w Jab³once; ukoñczy³a 3 klasy szko³y polskiej i 4 lata szko³y s³owackiej.

 

 

 

 

 

 

 

Jo siê urodzi³a tu, ino ze nie w tym do^umie, bo te^yn do^um to my juz p|ostawili w piñdziesi±tym drugi^em roku. A my tu mieli taki m do^umek, jedno ^³okie^ynko by³o, i pod³ogi prawie ze nie by³o, na pó³ kuchnie by³o, desecek trochê, a na po^u³ nie by³o, by³a glina. No tak, no tyz w pokoi, tam takie m|alutkie ^³okienecka, no tak po prostu jak downo by³o na wsi. Nie by³o nic takie^ygo paradnie, bele jaki chodnicek, no zeby by³ cysty, rozci±gn±³ siê, firanków siê na ^³okno nie dawa³o, zas³o^un, siê nie dawa³o. Tak, bo jakby kcio³ tak zasun±æ, to tam jako¶, zawse siê nas³a jako¶ – jak sie to u nos mówi³o – smata, ni? Jak kcio³ cu¶, se za..., to se zatko³ ^³okno. A tak to nie by³o nic. No i potem... jo juz, jak do te^yj sko³y chodzie³a, ni? Wys³a ze skó³, a my dzieciami by^eli, bo i z bratym nieboscykiym, przeciez nie zyje, no to my musieli, nie tag jak tero dzieci, musieli my p|umogaæ, w polu, krowy pa¶, wygna³o siê krowy rano^u, to sie pas³o do po³udnia. Tak, stado tak, somsiedzi tu sy¶cy, wspólnie. Jag na chwile, my tam mieli, spokoju przez po³ednie, to na ryby ch³opcy. Trzecio, cworto godzina, jag nie by³o tak bardzo gor±co, no to, juz znowu cza by³o, bo trowicka by³a tako m, by³y k, to, to te krowy tak ch^³odzi³y, nie tag jak teroz, majo krowy dobrze. No i w polu my syæko pomogali. Jag my pa¶li te krowy, no to, przis³o w lecie, na ¦wiynty Jon, to my roblili kol'iby, by³o^a rado¶æ. Zrobi³o siê, tako, kolyba to sie nazywa³a, nastawia³o siê takie, no troche tak jak, rysztowanie, ni? I k³ad³o siê g|a³yⁿzie pote^ym jed³owe, ale, bo tu, zrobi³o siê tako duze jako tu, do sufitu, jesce i wiynkse. To by³o n|a ¦wiynty Jon. No to my to p w te wigiljo ¦wintego Jona, to by³a uciecha, wtedy tam to ¶piywali, harmonijo by³a, syæko grali, ¶piywali. Tag ^³okropnie by³o piyknie. No, to by³o tradycjo przepiynkno. Ale dobrze by³o i by³o bardzo we|so³o. I nieroz se zbacujymy tak – z tyk roków co tu przido, tak sie poschodzymy – ze nie by³o to, jak pryndzy casy. By³o stra¶nie weso³o. Przis³a niedziela, kawalerowie na chwile po¶li do gospedy, ale nie po to zeby sie ^³opiæ. Bo jedne æwiorteckê to se na ¶tyruch kupili, zeby jeno by³o. I przy¶li pote pomiyndzy domy. Do kto^urej tam kto^ury podch^³odziu³, ni? Przis³y ¯elone ¦wi±tki, to tu u somsiadów robili, wygrowali jedlicki, te, co siê to na pie^yrsego moja stawio. No tak by³o w|eso³o, ze skoda godaæ, prz|e^³okropnie w|eso³o by³o.