Pani Marianna Szczepanik Pani Marianna Szczepanik

Opowiada p. Marianna Szczepanik (gw. Szczepanicka, por. w zanotowanej, nie nagranej wypowiedzi sąsiada: a ta szczepanicka mieszko tu w tym czerwunym dumu), ur. 8 IX 1916 r. w Woźnikach i mieszkająca w tej miejscowości przez całe życie, z wyjątkiem pięcioletniego pobytu w czasie wojny na robotach w Niemczech. Łączyła pracę na roli z obowiązkami krawcowej. Podobnie czynił jej zmarły dwadzieścia kilka lat temu mąż, który oprócz tego, że był rolnikiem, trzydzieści lat pracował jako robotnik w bezpośrednim sąsiedztwie własnego gospodarstwa przy regulacji rzeki Warty. Obecny adres – w wyniku przyłączenia wsi do miasta – Sieradz, ul. Złota 36.

Wypowiedź p. Marianny Szczepanik została podzielona na sześć fragmentów: I. O informatorce, II. O pracy na roli, wykopkach i dożynkach, III. O pierzoku, IV. O jedzeniu, V. O ślubie i weselu, VI. O Wielkanocy.

No w kwietniu najwiyncy, w kwietniu

Acha, posadziło sie, no nie, i w rządkach, no nie, no to później tak, przejechał gospodarz i żeby, jak uny już powychodziły troszke, to przejechał gospodarz i je troche tak jeszcze przykrył

Jak to znów powiedzić? no, nie umie pani, wiem wszysko

Obradlić, pani więcej wie jak ja

Obredlić, obredlić, obredlić, tak. To jak mówie, że troche tak o, przykryli, no nie, jak już wypuszczały troche. I obredlali, tak. No i jak urosły, rozkwitły, wykwitły, no juz późnij, to sie kopało dziabkamy, zaro, te kartofle, no nie. A później to już były maszyny

Pomagali sobie, tak. Jak ja poszłam do kogoś, no nie, ze dwa dni, tam jeszcze do kogoś, jeszcze do kogoś, to późnij znowu do naszygo poprzychodzili, no i sie, dziabkami sie wykopało i przywiezło sie do domu kartofle. Pani, bardzo dobrze było, mówie pani

Tak, tak, no. Tak samo i żyto kosili, jedyn drugiymu pomagał, bo było tag raźniej i chciało sie wiyncy, no nie. Nie, najpiyrw dziabkami takimi sie kopało i tyz dobrze było, pani. Było z pięć, ze sześć razym rzyndym, kobiety, no nie, każdy miał swoją dziabke i każdy swoją rajke, i sie szło i sie kopało dziabko, tak, w koszyki, a mężczyźni znowu nosili do woza, wysypywali. No późnij już było troche lepij, bo były maszyny, maszynami troche sadzili już, no.

No, były tyż, były tyż takie dożynki, ale to mało było, wiy pani. Dożynki, to, jak by teraz tak zrobili u nas w remizy, no nie, te dożynki, to tu pore wiosków przyleci do tego. No to znowu gdzie indzij, znowu pójdą na jakieś tam zabawy inne

Wieńce składali, nawet do kościoła pownosili takie wieńce

No jedyn wieniec był ze żyta, drugi był z owsa, trzeci był z pszenicy. No i zawieźli do kościoła, a co ksiądz z tym zrobił, to nie wiym. Może kury miał i

Zostawiali, nie brali z powrotem. Nie brali do domu, nie

Nie, nie, nie, nie, to tak wzini jakiygoś tam gospodarza, wybrali którygoś, i zeby z wozym był, z końmi i tam włożyli te, te tego wiyńca, to to, i zawieźli do kościoła.

Ja tyż dziękuje pani, że pani tak przyszła i porozmawialimy.