Informatorzy Informatorzy

Teksty nagrał, zapisał i opracował: Stanisław Cygan

Informatorzy: Janina Sznaucer, ur. 30 VIII 1939 r. i Stanisław Sznaucer, ur. 24 IX 1939 r.

 

 

Dawniej to tak po prostu: rodzice na targu się pozno(!)li. Ji , a to jo mom córke, a jo mom syna. Wypili ćwiartke, dogadali się. No i późni przysłali syna, do, przyjechali i to nieraz, to razem z ^łojcem przyszed i. No i tak żenili no, bo ja to już trochę inaczej, no już mąż chodził do mnie, a wcześniej moi rodzice jeszcze, to takie było zapoznanie.

Tak tak tak ja jeszcze furmankom jechałam do ślubu, to normalnie my przyjeżdżali takim, nazywali to wasąg cy coś takiego, i w to sadzali tam tych młodych i z tym jechali ze śpiewem, z orkiestrą, do tego, do kościoła.

Tak tak, oczywiście.

I furmanki tak samo były w takie wstążki, z bibuły, kwiatki porobione i to już się wiedziało, że to wesele jedzie.

Nieroz to bardzo dużo, bo wesela były duże.

To trza było się albo u koleżanki, albo u sąsiadki ubierać. No i przychodzili: pan młody przychodził z orkiestrą i z orkiestrą się wracało do domu rodzinnego, no i tu się klękało, błogosławieństwo i dopiero się wyjeżdżało do ślubu.

No i późni jak przyjechali, to znowuż chlebem i solą przyjmowali, no to to jeszcze nawet do dziś trwa. A to wesele to to było, my właściwie, to jak my wesele przedstawiali to tak było, że trza było nojprzód ten wianek przed weselem uwić, z rutki, ji z tej rutki były wianek uwity, takimi wstążkami i starszy drużba musiał wykupować ten wianek dla panny młody, ji później dopiero na to wesele było, a znowuż były ocepiny, to też zakładali, też my taki cepiec szyli, biały. Zakładalyźmy, no i ^łobśpiewane było to różnymi piosenkami.