(Mini-MP3-Player v2.2 (c) Ute Jacobi - unregistered version - Only Free for NonCommercial Website)
Dialekt małopolski - Podhale
Gwara regionu PDF Drukuj Email
Józef Kąś   

Gwara podhalańska zalicza się do małopolskich gwar pasa górskiego (zob. dialekt maopolski), do którego należą też: gwara spiska na wschodzie oraz gwara orawska i południowożywiecka na zachodzie. Gwara podhalańska jest wewnętrznie zróżnicowana, co wynika z rozległości terenu (ok. 50 miejscowości). Cechują ją następujące właściwości:

  1. mazurzenie, np.: cł|ekłowi , zapuscajom ,

  2. udźwięczniająca fonetyka międzywyrazowa , np.: tyz na nasyj dziedzinie , jak sie ni|e bedziez ucył , tag mi ta powiadała ,

  3. samogłoski pochylone :

    1. a pochylone jako dźwięk pośredni między a i o, np.: góraole , baoc·ić , pniaoki . A pochylone jako dźwięk odrębny jest cechą wyraźnie ginącą, utrzymuje się głównie w wymowie osób z pokolenia najstarszego. U osób młodszych jego kontynuantem jest o, jednak nigdy nie labializowane, np. głodowoł .

    2. o pochylone jako dźwięk pośredni między o i u, np.: łoćcouw i dziadouw , gouraole .

    3. e pochylone jako dźwięk równy samogłosce y, występujące zarówno po spółgłoskach twardych, jak i miękkich, np.: tyz , p|łostrzylać , biyda .

  4. samogłoski nosowe.

Rezonans nosowy w śródgłosie. Rezonans synchroniczny zachowany jest tylko przed

spółgłoskami szczelinowymi, natomiast przed zwartymi występują grupy e+N i o+N, np.: d|ło ksionzek , kyns , ni|escynsno ; ftoryndy, myndrol, tromba. W czasownikach typu wziął, wzięła występują realizacje wzion, wziyna.

Rezonans nosowy synchroniczny w wygłosie nie występuje, a konkretne realizacje zależne są od pozycji morfologicznej. I tak:

a) odpowiednik ogpol. ę (kontynuant staropolskiej nosówki krótkiej):

      -ym w 1. os. l. poj. czasu teraźniejszego, np. widzym , pojmym

Formy 1. os. l.poj. czasu teraźniejszego

      -e w B. l. poj. rzeczowników rodzaju żeńskiego, zakończonych w M. l. poj. na a jasne, np.: babe, dziywke.

      -om w B. l. poj. rzeczowników rodzaju żeńskiego, zakończonych w M. l. poj. na a pochylone, np.: we Wilijom, odbyć msom świyntom.

b) odpowiednik ogpol. ą (kontynuant staropolskiej nosówki długiej):

     -om w 3. os. l. mn. czasu teraźniejszego, np.: p|łowiadajom , zapuscajom , furgonom .

     -om w B. l. poj. przymiotników, liczebników, zaimków rodzaju żeńskiego, np.: na starom izbe, w drugom strone.

      -om w N. l. poj. rzeczowników, przymiotników, liczebników, zaimków rodzaju żeńskiego, np. była ładnom dziywkom, ino ze niebogatom, przed drugom wojnom.

5. Samogłoski nagłosowe - protezy.

Samogłoski nagłosowe poprzedzane bywają spółgłoskami protetycznymi. Z tego zakresu występują następujące zjawiska:

   a)

labializacja - (w funkcji spółgłoski protetycznej występuje u niezgłoskotwórcze), np.: łoćcouw . Labializowane bywa również o w śródgłosie, np. rłozumność , p|łochybnłości , p|ło płotłokak .

    b)

przydech , np. h|adukacyjom .

    c)

prejotacja, np. tło ta ji dłopusta , janc·ikryst.

Z wymienionych zjawisk powszechnym jest labializacja, natomiast przydech i prejotacja występują leksykalnie.

6.

Przejście wygłosowego -ch w -k . Zjawisko to występuje w następujących pozycjach:

      - w końcówce -ach w Mc. l. mn. rzeczowników, np. p|o smyreckak , p|ło płotłokak .

      - w końcówce -ych (|| -ich) w D. i Mc. l. mn. przymiotników, liczebników itd., np. drugik , tyk kłorzyni .

      - w końcówce 1. os. l. poj. czasu przeszłego, np. włolołek , byłek.

      - w wygłosie rdzeni. np.: strak, duk, dak.

      - w partykule niek.

      - leksykalnie w grupach spółgłoskowych, np. krzciny.

     - w czasowniku chcieć występuje z kolei przejście w f w grupie spółgłoskowej: nie fce .

7.

Archaizm podhalański, tj. utrzymanie pierwotnego i po zmazurzonych spółgłoskach cz, ż, sz, np. s·ićkło , baoc·ić , dzisiyjs·im . Zjawisko to występuje też w pierwotnych połączeniach cy, zy, sy, a nawet w zapożyczeniach, np. jao s·in , bic·igiel . Archaizm podhalański nie występuje w pozycji przed ł i l, np. naucył mie .

8. Wyrównanie analogiczne w końcówkach -i oraz -u w D. l. mn. liczebników i upowszechnienie się w nich ch (z jego przejściem w -k), np. do siedmik lot, mioł do dziesiyncik furek kónnyk, do trzidziestuk piynciu stopni.

9. Utrzymanie

przedniojęzykowego ł , np. głowa, bydło. Cecha ta występuje rzadko, tylko u niektórych najstarszych osób.

10. Utrzymanie pierwotnego i po dawnym

frykatywnym r (ř), np. przizwaolao .

11. Taka sama wymowa pierwotnego połączenia jako w pozycji heterosylabicznej (kiedy i oraz ł należą do dwóch sylab) i w pozycji synsylabicznej (kiedy całe połączenie występuje w jednej sylabie), np. strzelył, chodziył, woziyli zob.

Przejście wygłosowego lub śródgłosowego -ił-, -ył- > -uł- (yuł).

12. Brak

przegłosu e w o przed spółgłoskami zębowymi twardymi, np. mietła, wiesna, niesym (‘niosę’).

13. Zachowanie końcówki -e w D. l. poj. rzeczowników miękkotematowych rodzaju żeńskiego, np. tyj Skalnice .

14. Morfem -t- w imiesłowach biernych, opartych na tematach czasu przeszłego zakończonych na a pochylone, np. siaoty, grzaoty.

15. Częste występowanie przyrostków -acka i -ba, tworzących nazwy czynności, np. sarpacka ‘szamotanina, rękoczyny’, spiyracka ‘spór, kłótnia’; orzba ‘orka’, dziylba ‘dzielenie’, chciyjba ‘chcenie, chęć’ itp.

16.

Akcent inicjalny, np. p|łowiadajom , p|łochybnłości , p|o smyreckak zob. Akcent .

 

 

 
« poprzedni artykuł   następny artykuł »